Page 268
ਇਆਹੂ ਜੁਗਤਿ ਬਿਹਾਨੇ ਕਈ ਜਨਮ ॥
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਰਗ ਵਿੱਚ ਬੰਦੇ ਨੇ ਅਨੇਕਾਂ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕੀਤੇ ਹਨ।

ਨਾਨਕ ਰਾਖਿ ਲੇਹੁ ਆਪਨ ਕਰਿ ਕਰਮ ॥੭॥
ਹੈ ਪ੍ਰਭੂ, ਆਪਣੀ ਰਹਿਮਤ ਧਾਰ ਕੇ ਨਾਨਕ ਦਾ ਪਾਰ ਉਤਾਰਾ ਕਰ।

ਤੂ ਠਾਕੁਰੁ ਤੁਮ ਪਹਿ ਅਰਦਾਸਿ ॥
ਤੂੰ ਸੁਆਮੀ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਇਹ ਬੇਨਤੀ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ।

ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਸਭੁ ਤੇਰੀ ਰਾਸਿ ॥
ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਅਤੇ ਦੇਹਿ ਸਮੂਹ ਤੇਰੀ ਹੀ ਪੂੰਜੀ ਹਨ।

ਤੁਮ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਹਮ ਬਾਰਿਕ ਤੇਰੇ ॥
ਤੂੰ ਮਾਂ ਅਤੇ ਪਿਓ ਹੈਂ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਬੱਚੇ ਹਾਂ।

ਤੁਮਰੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਮਹਿ ਸੂਖ ਘਨੇਰੇ ॥
ਤੇਰੀ ਦਇਆਲਤਾ ਅੰਦਰ ਬਹੁਤ ਆਰਾਮ ਹਨ।

ਕੋਇ ਨ ਜਾਨੈ ਤੁਮਰਾ ਅੰਤੁ ॥
ਤੇਰਾ ਓੜਕ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ।

ਊਚੇ ਤੇ ਊਚਾ ਭਗਵੰਤ ॥
ਤੂੰ ਹੇ ਧਨਾਢ ਸਾਹਿਬ! ਬੁਲੰਦਾ ਦਾ ਪਰਮ ਬੁਲੰਦ ਹੈ।

ਸਗਲ ਸਮਗ੍ਰੀ ਤੁਮਰੈ ਸੂਤ੍ਰਿ ਧਾਰੀ ॥
ਸਾਰੀ ਰਚਨਾ ਤੇਰੇ ਧਾਗੇ ਅੰਦਰ ਪ੍ਰੋਤੀ ਹੋਈ ਹੈ।

ਤੁਮ ਤੇ ਹੋਇ ਸੁ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ॥
ਜੋ ਕੁਛ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਉਤਪੰਨ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਹ ਤੇਰੇ ਹੁਕਮ ਅੰਦਰ ਹੈ।

ਤੁਮਰੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਤੁਮ ਹੀ ਜਾਨੀ ॥
ਆਪਣੀ ਅਵਸਥਾ ਅਤੇ ਵਿਸਥਾਰ ਕੇਵਲ ਤੂੰ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈਂ।

ਨਾਨਕ ਦਾਸ ਸਦਾ ਕੁਰਬਾਨੀ ॥੮॥੪॥
ਤੇਰਾ ਗੋਲਾ, ਨਾਨਕ, ਸਦੀਵ ਹੀ, ਤੇਰੇ ਉਤੋਂ ਘੋਲੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਸਲੋਕੁ ॥
ਸਲੋਕ।

ਦੇਨਹਾਰੁ ਪ੍ਰਭ ਛੋਡਿ ਕੈ ਲਾਗਹਿ ਆਨ ਸੁਆਇ ॥
ਜੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾਤਾਰ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਕੇ ਹੋਰਨਾ ਰਸਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਦਾ ਹੈ,

ਨਾਨਕ ਕਹੂ ਨ ਸੀਝਈ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਪਤਿ ਜਾਇ ॥੧॥
ਹੇ ਨਾਨਾਕ! ਉਹ ਕਿਧਰੇ ਭੀ ਕਾਮਯਾਬ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਅਤੇ ਨਾਮ ਦੇ ਬਗੈਰ ਆਪਣੀ ਇੱਜ਼ਤ ਆਬਰੂ ਗੁਆ ਲਵੇਗਾ।

ਅਸਟਪਦੀ ॥
ਅਸ਼ਟਪਦੀ।

ਦਸ ਬਸਤੂ ਲੇ ਪਾਛੈ ਪਾਵੈ ॥
ਆਦਮੀ ਦਸ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲੈ ਕੇ ਪਿਛੇ ਰੱਖ ਲੈਦਾ ਹੈ।

ਏਕ ਬਸਤੁ ਕਾਰਨਿ ਬਿਖੋਟਿ ਗਵਾਵੈ ॥
ਇਕ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਖਾਤਰ, ਉਹ ਆਪਣਾ ਇਤਬਾਰ ਗੁਆ ਲੈਦਾ ਹੈ।

ਏਕ ਭੀ ਨ ਦੇਇ ਦਸ ਭੀ ਹਿਰਿ ਲੇਇ ॥
ਜੇਕਰ ਪ੍ਰਭੂ ਇਕ ਚੀਜ਼ ਭੀ ਨਾਂ ਦੇਵੇ, ਅਤੇ ਦੱਸ ਭੀ ਖੋਹ ਲਵੇ,

ਤਉ ਮੂੜਾ ਕਹੁ ਕਹਾ ਕਰੇਇ ॥
ਤਦ ਦੱਸੋ ਇਹ ਮੂਰਖ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ?

ਜਿਸੁ ਠਾਕੁਰ ਸਿਉ ਨਾਹੀ ਚਾਰਾ ॥
ਜਿਸ ਸੁਆਮੀ ਮੂਹਰੇ ਜੋਰ ਨਹੀਂ ਚਲਦਾ,

ਤਾ ਕਉ ਕੀਜੈ ਸਦ ਨਮਸਕਾਰਾ ॥
ਉਸ ਨੂੰ ਸਦੀਵ ਹੀ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ।

ਜਾ ਕੈ ਮਨਿ ਲਾਗਾ ਪ੍ਰਭੁ ਮੀਠਾ ॥
ਸਾਰੇ ਆਰਾਮ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵਸਦੇ ਹਨ,

ਸਰਬ ਸੂਖ ਤਾਹੂ ਮਨਿ ਵੂਠਾ ॥
ਜਿਸ ਦੇ ਚਿੱਤ ਨੂੰ ਮਾਲਕ ਮਿੱਠਾ ਲਗਦਾ ਹੈ।

ਜਿਸੁ ਜਨ ਅਪਨਾ ਹੁਕਮੁ ਮਨਾਇਆ ॥
ਜਿਸ ਪੁਰਸ਼ ਪਾਸੋਂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਆਪਣੇ ਫੁਰਮਾਨ ਦੀ ਤਾਮੀਲ ਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ,

ਸਰਬ ਥੋਕ ਨਾਨਕ ਤਿਨਿ ਪਾਇਆ ॥੧॥
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਵਸਤੂਆਂ ਪਾ ਲੈਦਾ ਹੈ।

ਅਗਨਤ ਸਾਹੁ ਅਪਨੀ ਦੇ ਰਾਸਿ ॥
ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਪ੍ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਅਣਗਿਣਤ ਪੂੰਜੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਖਾਤ ਪੀਤ ਬਰਤੈ ਅਨਦ ਉਲਾਸਿ ॥
ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਪਰਸੰਨਤਾ ਨਾਲ ਖਾਂਦਾ ਪੀਂਦਾ ਅਤੇ ਖਰਚਦਾ ਹੈ।

ਅਪੁਨੀ ਅਮਾਨ ਕਛੁ ਬਹੁਰਿ ਸਾਹੁ ਲੇਇ ॥
ਜੇਕਰ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ, ਮਗਰੋਂ ਆਪਣੀ ਅਮਾਨਤ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਕੁ ਵਾਪਸ ਲੈ ਲਵੇ,

ਅਗਿਆਨੀ ਮਨਿ ਰੋਸੁ ਕਰੇਇ ॥
ਤਾਂ ਬੇਸਮਝ ਬੰਦਾ ਆਪਣੇ ਚਿੱਤ ਵਿੰਚ ਗੁੱਸਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਅਪਨੀ ਪਰਤੀਤਿ ਆਪ ਹੀ ਖੋਵੈ ॥
ਆਪਣੇ ਅਮਲ ਦੁਆਰਾ ਉਹ ਆਪਣਾ ਇਤਬਾਰ ਗੁਆ ਲੈਦਾ ਹੈ।

ਬਹੁਰਿ ਉਸ ਕਾ ਬਿਸ੍ਵਾਸੁ ਨ ਹੋਵੈ ॥
ਪ੍ਰਭੂ, ਮੁੜ ਉਸ ਤੇ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।

ਜਿਸ ਕੀ ਬਸਤੁ ਤਿਸੁ ਆਗੈ ਰਾਖੈ ॥
ਜਿਸ ਦੀ ਵਸਤੂ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਮੂਹਰੇ ਰੱਖਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ

ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਆਗਿਆ ਮਾਨੈ ਮਾਥੈ ॥
ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਹੁਕਮ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਮੰਨਣਾ ਯੋਗ ਹੈ।

ਉਸ ਤੇ ਚਉਗੁਨ ਕਰੈ ਨਿਹਾਲੁ ॥
ਉਸ ਉਤੇ ਸੁਆਮੀ ਉਸ ਨੂੰ ਚਾਰ ਗੁਣਾ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰੇਗਾ।

ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬੁ ਸਦਾ ਦਇਆਲੁ ॥੨॥
ਨਾਨਕ ਸੁਆਮੀ ਸਦੀਵ ਹੀ ਮਿਹਰਬਾਨ ਹੈ।

ਅਨਿਕ ਭਾਤਿ ਮਾਇਆ ਕੇ ਹੇਤ ॥
ਸਮਝ ਲੈ ਕਿ ਅਨੇਕਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸੰਸਾਰੀ ਲਗਨਾਂ,

ਸਰਪਰ ਹੋਵਤ ਜਾਨੁ ਅਨੇਤ ॥
ਆਰਜੀ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਨਿਸਚਿਤ ਹੀ ਨਾਸ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ।

ਬਿਰਖ ਕੀ ਛਾਇਆ ਸਿਉ ਰੰਗੁ ਲਾਵੈ ॥
ਇਨਸਾਨ ਦਰਖਤ ਦੀ ਛਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪਾ ਲੈਦਾ ਹੈ,

ਓਹ ਬਿਨਸੈ ਉਹੁ ਮਨਿ ਪਛੁਤਾਵੈ ॥
ਜਦ ਉਹ ਨਾਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਚਿੱਤ ਅੰਦਰ ਅਫਸੋਸ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਜੋ ਦੀਸੈ ਸੋ ਚਾਲਨਹਾਰੁ ॥
ਜੋ ਕੁਛ ਨਜਰੀ ਪੈਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਉੱਡ ਪੁੱਡ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਹੈ,

ਲਪਟਿ ਰਹਿਓ ਤਹ ਅੰਧ ਅੰਧਾਰੁ ॥
ਤਾਂ ਵੀ, ਅੰਨਿ੍ਹਆਂ ਦਾ ਪਰਮ ਅੰਨ੍ਹਾ ਬੰਦਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਚਿੰਮੜ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਬਟਾਊ ਸਿਉ ਜੋ ਲਾਵੈ ਨੇਹ ॥
ਜੇ ਕੋਈ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਰਾਹੀ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ,

ਤਾ ਕਉ ਹਾਥਿ ਨ ਆਵੈ ਕੇਹ ॥
ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਪੱਲੇ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਪੈਦਾ।

ਮਨ ਹਰਿ ਕੇ ਨਾਮ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਸੁਖਦਾਈ ॥
ਹੈ, ਮੇਰੀ ਜਿੰਦੜੀਏ! ਆਰਾਮ-ਬਖਸ਼ਣਹਾਰ ਹੈ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ।

ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਨਾਨਕ ਆਪਿ ਲਏ ਲਾਈ ॥੩॥
ਨਾਨਕ, ਭਗਵਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਜੋੜਦਾ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉਤੇ ਉਹ ਰਹਿਮਤ ਧਾਰਦਾ ਹੈ।

ਮਿਥਿਆ ਤਨੁ ਧਨੁ ਕੁਟੰਬੁ ਸਬਾਇਆ ॥
ਨਾਸਵੰਤ ਹਨ ਦੇਹਿ, ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਸਨਬੰਧੀ।

ਮਿਥਿਆ ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਮਾਇਆ ॥
ਨਾਸਵੰਤ ਹਨ ਹੰਕਾਰ, ਅਪਣੱਤ ਅਤੇ ਸੰਸਾਰੀ ਪਦਾਰਥ।

ਮਿਥਿਆ ਰਾਜ ਜੋਬਨ ਧਨ ਮਾਲ ॥
ਨਾਸਵੰਤ ਹਨ ਰਾਜ ਭਾਗ, ਜੁਆਨੀ, ਮਾਇਆ ਅਤੇ ਜਾਇਦਾਦ।

ਮਿਥਿਆ ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਬਿਕਰਾਲ ॥
ਨਾਸਵੰਤ ਹਨ, ਮਥਨ-ਹੁਲਾਸ ਅਤੇ ਭਿਆਨਕ ਰੋਹ।

ਮਿਥਿਆ ਰਥ ਹਸਤੀ ਅਸ੍ਵ ਬਸਤ੍ਰਾ ॥
ਨਾਸਵੰਤ ਹਨ ਸੁੰਦਰ ਗੱਡੀਆਂ, ਹਾਥੀ, ਘੋੜੇ ਅਤੇ ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ।

ਮਿਥਿਆ ਰੰਗ ਸੰਗਿ ਮਾਇਆ ਪੇਖਿ ਹਸਤਾ ॥
ਕੂੜੀ ਹੈ ਧਨ-ਦੌਲਤ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਕਰਨ ਦੀ ਪ੍ਰੀਤ ਜਿਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਇਨਸਾਨ ਹਸਦਾ ਹੈ।

ਮਿਥਿਆ ਧ੍ਰੋਹ ਮੋਹ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ਕੂੜਾ ਹੈ ਵਲਛਲ, ਸੰਸਾਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਅਤੇ ਹੰਕਾਰ।

ਮਿਥਿਆ ਆਪਸ ਊਪਰਿ ਕਰਤ ਗੁਮਾਨੁ ॥
ਕੂੜਾ ਹੈ ਆਪਣੇ ਉਤੇ ਗਰੂਰ ਕਰਨਾ।

ਅਸਥਿਰੁ ਭਗਤਿ ਸਾਧ ਕੀ ਸਰਨ ॥
ਅਬਿਨਾਸੀ ਹੈ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ-ਮਈ ਸੇਵਾ ਅਤੇ ਸਾਧੂ ਗੁਰਾ ਦੀ ਪਨਾਹ।

ਨਾਨਕ ਜਪਿ ਜਪਿ ਜੀਵੈ ਹਰਿ ਕੇ ਚਰਨ ॥੪॥
ਨਾਨਕ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦਾ ਲਗਾਤਾਰ ਸਿਮਰਨ ਕਰਨ ਦੁਆਰਾ ਜੀਉਂਦਾ ਹੈ।

ਮਿਥਿਆ ਸ੍ਰਵਨ ਪਰ ਨਿੰਦਾ ਸੁਨਹਿ ॥
ਵਿਅਰਥ ਹਨ ਕੰਨ ਜੋ ਪਰਾਈ ਚੁਗਲੀ ਬਖੀਲੀ ਸੁਣਦੇ ਹਨ।

ਮਿਥਿਆ ਹਸਤ ਪਰ ਦਰਬ ਕਉ ਹਿਰਹਿ ॥
ਵਿਅਰਥ ਹਨ ਉਹ ਹੱਥ ਜੋ ਹੋਰਨਾ ਦਾ ਧਨ ਚੋਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।

copyright GurbaniShare.com all right reserved. Email:-